رهاسازی دارو(Drug delivery) در سرطان

سرطان یکی از شایع ترین علل مرگ ومیر محسوب میگردد. کیتوسان فراوانترین پلیمر طبیعی پس از سلولز است، امروزه کیتوسان یکی از محبوبترین نانو حامل های زیستی در عرصه دارورسانی شناخته میشود. از خواص نانو حامل پلیمری کیتوسان میتوان به بار مثبت طبیعی، قدرت جذب انتخابی و اثر خنثی سازی بار سطحی موجود در سلول های توموری اشاره نمود. بار منفی موجود در سطح غشاء پلاسمایی سبب جذب و قدرت چسبندگی بالای نانو حامل به سلول های می گردد. در نتیجه، گزینه مناسبی در سیستم دارو رسانی به بافت تومورهای توپر محسوب میشود. همچنین کیتوسانها با تشکیل پیوندهای دیسولفیدی با گلیکوپروتئین مخاطی موجود در لایه ژل مخاطی، سبب چسبندگی بیشتر پلیمر به مخاط میشود و در نتیجه باعث رهایش مستمر دارو به داخل بدن میگردد. از دیگر مزیت های کیتوسان اثر سمیت کمتر نسبت به دیگر پلیمرهای کاتیونی می باشد.

کیتین، کیتوسان و مشتقات آنها آینده روشنی به عنوان یک عامل کمکی در انتقال و رهاسازی داروها دارند. حلالیت کیتوسان در اسیدهای ضعیف، به دلیل وجود گروههای آمین نوع اول، بهترین توجیه برای محبوبیت آن نسبت به کیتین می باشد. علاوه بر این سازگاری زیستی قابل قبول، زیست تخریب پذیری آن به واسطه تعدادی از آنزیمها و تشکیل ژل در PHهای پایین، آنرا به یک بیوپلیمر بی نظیر بدل کرده است  .همچنین کیتوسان دارای فعالیت ضد اسیدی است که مانع از کاهش اثر داروها در معده می شود  . سیستم هایی که بر پایه پلیمر کیتوسان بنا شده اند در انتقال و رهاسازی پروتئین ها پپتیدها فاکتورهای رشد داروهای ضد درد و، آنتی بیوتیک ها، داروهای ضدسرطان و التهاب همچنین در درمان نارسایی های ژنی مورد استفاده قرار می گیرند. مهمترین ایراد وارد بر کیتوسان، حلالیت ضعیف در pH فیزیولوژیک است که علت آن وجود پروتون جزئی در گروه استیل آمین ساختار این ترکیب میباشد. یکی از عمدهترین استراتژیهای رفع انحلالپذیری ضعیف کیتوسان، استفاده از مشتقات قابل انحلال در آب ازقبیل گروهای PEG میباشد.